متن زیر از وب سایت کلوب رونوشت شده است.

هخامنشی ها اونطور كه خیلی ها فكر می كنن از نژاد فعلی فارس ها نبودند بنابراین اگه فارس نبودند به احتمال خیلی زیاد یا كرد بودند یا لر، اون زمان اثری از عرب ها تو جنوب ایران هم نبود من عقیده دارم نژاد فارس ها یه شاخه از نژاد لری هست اما چون لرها اصالت خودشون رو بیشتر از فارس ها حفظ كردن اگه هخامنشی از نژادشون باشه صحیحش اینه كه بگیم لر بودن.

زبان لَکی زبان طوایف لک ایران و از زبان‌های ایرانی شاخه شمال غربی رایج در مناطق غرب ایران است. حدود یک‌ونیم میلیون نفر شامل یک میلیون نفر با زبان مادری (۲۰۰۲) به این زبان سخن می‌گویند.

در مورد این‌که لکی زبانی جدا یا گویشی از لری یا کردی است اختلاف نظر وجود دارد. برخی زبانشناسان گویش لکی را در شاخه گویشهای جنوبی کردی طبقه‌بندی کرده‌اند. اتنولوگ آن را یک زیرشاخه چهارم کردی طبقه‌بندی می‌کند.همچنین برخی آن را مرتبط با لری و برخی آن را زبانی مابین کردی و لری نامیده‌اند و برخی زبان لکی را یک شاخه مستقل زبانهای ایرانی میدانند.

حوزه گسترش گویش لکی عبارت است از:

۱- بخش بیرانوند یا هرو در شرق لرستان با ایل بزرگ بیرانوند.

۲- شهرستان سلسله یا الشتر در شمال شرقی.

۳- شهرستان دلفان یا نورآباد لرستان در شمال غربی.

۴- شهرستان کوهدشت در غرب لرستان با طایفه‌هایی همچون آدینه وند، آزادبخت، اتیوند، اولادقباد، گراوند و شاهیوند و بخش رومشگان در جنوب کوهدشت با طوایف امرایی، پادروند.

۵- شرق استان‌های کرمانشاه و کردستان و ایلام مانند شهرهای هرسین، دینور و دره شهر و شیروان چرداول با طایفه‌هایی همچون دارابی -صحرابگی در بیجنوند و شهبازی در هلیلان

۶- جنوب استان همدان

۷- بخش‌هایی دیگر از طوایف لک در کردستان عراق، کرکوک و خانقین سکونت دارند. در کردستان عراق تعداد گویشوران لک بیشتر از ایران است.

۸- گروههای زیادی از لکها در طول تاریخ از مناطق خود کوچانده و تبعید شده‌اند از جمله گروهی که ساکن شمال ایران هستند و به کردهای تبعیدی معروفند و گروهی دیگر که توسط عثمانیها به اطراف آنکارا (شهر هایمانا یا هیمنا) کوچانده شدند به لکهای "شیخ بزینی" یا کردهای هیمنه‌ای معروفند که هنوز فرهنگ و هویت خود را کمابیش حفظ کرده‌اند.

رشته‌کوه گَرین از رشته کوه‌های مهم غرب ایران است که بیشتر مساحت آن در جنوب استان همدان(شهر نهاوند) و بخشی نیز در استان‌های لرستان و کرمانشاه قرار دارد. گرین از رشته کوه‌های بلند زاگرس است که در ادامه اشترانکوه قرار دارد و طول آن به بیش از ۱۸۰ کیلومتر می‌رسد. این رشته کوه در استان کرمانشاه به کوه‌های پرو و بیستون می‌پیوندد. ولاش با ۳۶۲۳ متر ارتفاع، در الشتر بلندترین قله این رشته کوه است.

قله‌های بلند آن شامل یال کبود در کوه چهل نابالغان، بازگیر و گاچال در نهاوند، قله ۱۸ یال، سه کوزان و میش پرور در بروجرد و نیز قله ولاش در شمال الشتر است. دیگر قله‌ آن چهل تن واقع در نهاوند می‌باشد.گرین از غرب به دلفان، از شمال به نهاوند، از شرق به شهرستان بروجرد و از جنوب به شهرستان سلسله محدود می‌شود.

روستاى شينه در انتهاى جنوب غربى الشتر واقع شده است. در شمال اين روستا ، کوهى بزرگ با ديوارهاى صاف و قلل متعدد قرار دارد که ارتفاع آن نزديک به ۱۰۰۰ متر است. بر روى قلهٔ شرقى کوه آثار يک دژ بزرگ و وسيع وجود دارد. اين دژ ده اتاق داشته که به مرور تخريب شده است. مصالح به کار رفته در بنا ، از قلوه‌سنگ و نوعى ملاط است. در جنوب دژ ، آثار يک حوض سنگى ديده مى‌شود که مخزن آب دژ بوده است. ساختمان اين دژ به پيش از اسلام مربوط است.

تپه گریران مربوط به دوران پیش از تاریخ ایران باستان است و در شهرستان سلسله، روستای گریران واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۸ اردیبهشت ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۳۷۵۳ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

پل شاپوری کاکارضا مربوط به دوره ساسانیان است و در الشتر، منطقه کاکارضا واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۳۸۴۵ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

قلعه مظفری مربوط به اواخر دوره قاجار -اوایل دوره پهلوی است و در الشتر، خیابان ۲۴ متری امتداد خیابان امام خمینی واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۰ مهر ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۴۱۴۶ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.